Na drogach Galilei (fot. M. Rosik)

Współczesna egzegeza w duchu psychologii głębi akcentuje moment strachu w tradycji Piotrowej. Wydaje się, że pierwszy spośród apostołów rzeczywiście często borykał się z problemem strachu. Ewangeliści uwyraźniają ten fakt kilkukrotnie. Symptomatyczne jest tu opowiadanie o Piotrze kroczącym po wodzie. Strach spowodował, że zaczął tonąć. Gdy pod Cezareą Filipową Jezus oznajmił uczniom, że w Jerozolimie czekają Go prześladowania, Piotr miał wyraźną świadomość, że uczniom przyjdzie podzielić los Mistrza. Jeśli Jezus będzie prześladowany, to samo czeka i całe grono Dwunastu. Właśnie lęk przed prześladowaniami był motywem, dla którego Piotr starał się wpłynąć na Jezusa, odwodząc Go od realizacji Bożych zamierzeń. Niektórzy egzegeci dopatrują się motywu lęku także w Piotrowym pytaniu skierowanym do Jezusa: „Panie, ile razy mam przebaczać, jeśli mój brat zgrzeszy przeciw mnie? Czy aż siedem razy?” (Mt 18,21). Lęk miałby tu być wynikiem pewnej obawy wynikającej z nieumiejętności życia w pełnej harmonii ze wszystkimi. Najwyraźniej lęk Piotra przejawia się oczywiście w trzykrotnie powtórzonej scenie wyparcia się znajomości z Jezusem.

Co więcej, nawet po zmartwychwstaniu Piotr nadal szargany jest strachem. To przecież pod jego przewodem apostołowie zaryglowali drzwi wieczernika: „Wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia, tam gdzie przebywali uczniowie, gdy drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!»”(J 20,19). Owszem, w dniu Pięćdziesiątnicy Piotr odważnie przemówił do tłumu, a później wiele razy dał przykład swego męstwa. Ze strachem jednak zmagał się wciąż. Czyż Paweł nie musiał wyrzucać mu, że wplątał się w udawanie co do zachowania zwyczajów żydowskich? I tak było niemal do końca papieskiego życia Piotra. A o tym, że znalazł lekarstwo na swój strach, świadczy jego męczeńska śmierć, płynąca z miłości do Chrystusa. Bo przecież

„w miłości nie ma lęku, lecz doskonała miłość usuwa lęk, ponieważ lęk kojarzy się z karą. Każdy, kto się lęka, nie wydoskonalił się w miłości” (1J 4,18).

II W C